Sızlıyordu yalnızlığım solgun sevdaların karanlığınca
Teraziler yılgın yürekleri sabitleyemiyordu kendi ağırlığınca
Sonu gelmez dertler uçsuz bucaksız sarmaşıkları imgeliyordu
İşitmek imkânsızdı kapı zilini anahtarın sağırlığınca
Çığ düşüyordu saçlarımdan dallarım sancıdığında
Zor geliyordu yapraklarıma dirençsizlik damarlarım ağladığında
Köklerim gamsız otlara şehvetle imreniyordu
Kovuklarımdaki yaralara cılız kabuklar bağladığında
Telefonların suskunluğu bitkisel hayata kandığında
Gönlümün kanatları bir kelebek gibi yandığında
Böcekler tırnaklarımı kanla imzalıyordu
Yürek hülyalara dalmıştı yaşadığını sandığında
Aytaç Özkütük
19.12.2007
15.43
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder