Yeni yeni açılıyordu kalbimin perdeleri
Yeni oyunculara ihtiyaç vardı sahnede
Ansız bir kararsızlık sarıyordu geceleri
Bir gizemlilik yatıyordu vurulan darbede
Değmiyordu eskisi gibi artık birbirine bakışlar
Kesildi birden, işitilmiyordu muazzam alkışlar
Kulakları sağır eden dinmek bilmez yakarışlar
Tekerrür ediyordu içimdeki al harabede
İlk perdesi fark edilmeden kapandı oyunun
Devamı gelmiyordu gözlerimden akan suyun
Önemi kalmadı anıları dağlayan duygunun
Bir kavga çıktı tam şuramda, hatta bir arbede
Aldım sahnemi, her zaman oldukça başarılı
Gözlerim morla, ellerim kanla boyalı
Saçlarım inceldi, repliklerim beyazlı sarılı
İçin içindim yıkılmış benlikteki türbede
Terk etmemek için son kıvranışlardı bunlar
Unutamadım hala, tükenmiş olsa da umutlar
Ama sen figürandın, asıl seni bekliyordu yollar
Yer kalmamıştı sana bu tek oyunculu hanede
Senin olduğun senaryolar yazamıyorum artık
Repliklerim sözsüz, maskelerimde derin yırtık
Çekil önümden artık, benim oyunumdan çık
Açtığın yaraları hala kapatamadın bu masumânede
Bu son oyundan sonra sahnemden inmen gerek
Sana verdiğim sufleleri yeniden düşünerek
Ağlıyorum ardından, ama huzurluyum sanata hükmederek
Hak etmedin bu âşığı sen, ey unutamadığım yeşil yürek
Kapandı spotlar, söndü eski hayatlar bir tek senin sayende
Aytaç Özkütük
09.12.2007
02.31
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder