Aşk Ölümü

Ayrılık bu sefer ağırlığını fena hissettirdi üzerimde
Çıktın karşıma yeniden alışmışlığın son demlerinde
Sevmiştim, biliyordun, ben de sevilmiştim belki de
Ama unutma ne sen yalnızdın ne ben, bizdik yalnız olan.

Hareketsizce durup sessizce konuşman yakıyordu yüreğimi
O gün, hani demiştin ya bu son elveda diye, işte o gün söküp aldın ciğerimi
Artık yaşamak ağırdı, yalnızlıktan kaçarken mezarımı kazıyordum almıştım elime küreğimi
Ama unutma, ne sen beni terk ettin ne ben seni, bizdik terk edilen.

Gözlerindeki tazeliği görmüştüm çakmak çakmak baktığın gün bana
Şimdi belki lanet okumam gerekiyor seni benden alan o ana
Boş boş yürüyorum sokakta her gün, her gece melül melül bakıyorum tavana
Ama unutma ne sen beni kandırdın ne ben seni, bizdik kandırılan.

Şu an hala nerede olduğumu, nasıl yorgun olduğumu kavramaya çalışıyorum
Seni kaybetmeme uğruna verdiğim savaşta hiç önemli değil yorgunluğum
Bugün belki biraz sisli, belki biraz içerli, belki de biraz buruğum
Ama unutma ne sen beni üzdün ne ben seni, bizdik üzülen.

Cilveleşen hayatın zincirlerini kıramadık beraber
Yürüdük bu yolda yan yana ama sonumuz yine derbeder
Bu acıyı da atlatırız canım, Tanrı mutlaka yardım eder
Ama unutma ne sen beni kırdın ne ben seni, bizdik kırılan.

Sen bilmiyordun anlatılanların sahteliğini
Bu sefer okuyamamıştın içimden geçenleri
Anlaşmazlıklar işaret ediyordu aşkın sonuna gelindiğini
Ama ne sen beni bitirdin ne ben seni, bizdik bitirilen.

Şimdi üzgünsün, ağlıyorsun belki de benim gibi
Önemi yok ben çoktan affettim seni
Sense gururunla ne arayabiliyordun ne de unutabiliyordun bu beni
Ama unutma ne sen beni unuttun ne ben seni, bizdik unutulan.

Sabah kalktığımda bir şeyler eksikti evde, fark ettim
Sen yoktun, ben de yoktum, koşarak aynaya gittim
Aynada kendini görememekle beraber ben de bitmiştim
Ama unutma ne sen beni sildin ne ben seni, bizdik silinen.

Öğrendim ki sen ve ben artık yokuz bu dünyada
Gittikçe artıyordu hasretlerimiz sonu gelmeyen bu rüyada
Fark ettikçe gecenin aydınlığını o muhteşem deryada
Biliyordun ne sen beni yarı yolda bıraktın ne ben seni, bizdik yarı yolda bırakılan.

Sessizlik çöktükçe aşılan duvarlar görülüyordu hala daha
Bir ses geldi, senin adını söylüyordu yankılanan salada
Gelemedim yanına, öpemedim seni son kez yattığım için o derin sahada
Öğrenmiştim artık ne sen beni tükettin ne ben seni, bizdik tüketilen.

Aytaç Özkütük