Yaşamakla ölmek arasındaki ince çizgiyi fark edemeyenlere…
ÖLÜRKEN YAŞAMAK
Hani her şey düzelecekti?
Mutlu olacaksın demiştin bana
Hani dünya kıymetimi bilecekti?
Demek ki inanmamalıydım sana.
Sen hep haklıydın aslında
Ben mutsuzluğumun nedeniydim
Sadece işlevsiz bir ruhun bedeniydim
Bazen mutlu olsam da
Ben kendi günahlarımın bedeliydim
Sona yaklaşıyoruz artık
İçimi burkan ne biliyor musun?
Ne kalbimdeki delik ne de yırtık,
Benim içimi asıl burkan
Yaşamaktı uzun uzun
Ben de mutlu olmak isterdim senin gibi
Delicesine belki de anlamsızca gülmeyi
Gözükmeye başladıkça denizimin dibi
Unuttum hem sevmeyi hem sevilmeyi
Batıyorum artık umudum kalmadı
Neden benim herkes gibi günlerim olmadı
Nedeni açık aslında
Ben hak etmiyordum dünyada yaşamayı
Bugün benim son günüm
Yarın uyanamayacağımı bilmek
Tüm hüzünlü anıları silmek
İlk ve son defa ölmek…
Geçmeyecek artık sözüm
Bitti yazım, kışım, güzüm
Ben ilkbaharına geldim hayatımın
Çünkü asıl başlangıcı ölüm benim yaşamımın
Tek sebebiyse mutlu olmamın
Yeniden doğmayacağımı bilmektir.
Aytaç Özkütük
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder