Yalnızlık denizinde içine kapanmış bir adayım ben
Gözüm görmüyor oynaşan balıkları göç ederken
Kulaklarım duymuyor gemilerin çığlıklarını geçerken
Adada yalnız kalmış hayvanları besleyen buğdayım ben
Balta girmemiş bir hasret ormanında bir palmiyeyim
Ormanın sonu gelmeyen karanlığına üyeyim
Başım göklerde, çevrem boş, sesimi duyan yok
Bir mendil uzatan da yok gözyaşlarımı sileyim
Gökdelenlerin arasına sıkışmış eski ahşap bir evim ben
Duvarlarım yıkık, tabanlarım yanmış, çürümüş tahtalarım derinden
Sökmeye çalışıyorlar kapılarımı, yıkmaya duvarlarımı
Yıpranan bedenime rağmen kopamıyorum yerimden
Küçük bir çocuğum ben
Gözleri kızarıncaya dek ağlayan
İçinde köpükleri çağlayan
Tek tek balıkları okşayan
Dalgalar kabarırken
Aytaç Özkütük
13.01.2008
01.37
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder