Terk Ediş

Kapattım gözlerimi benliğimi düşünürken derinlemesine
Dengelerimi oturtmaya çalıştım
Fırsat vermedim hayatın son sözü söylemesine
İşittim duymak istemediklerimi
Yumdum gözlerimi görmek istemediklerim için
Sustum, izin vermemek için üzülmesine

Sıkı sıkı tuttum ağzımı korkularımdan kaçarcasına
Tartmaya çalıştım özlemlerimi
Unuttum her şeyi eski defterleri yakarcasına
Hissettim bilmek istemediklerimi
Susturdum yüreğimi söylemek istemediklerim için
Sildim gözyaşlarımı hastalığı üzerimden atarcasına

Bağladım ellerimi ayaklarımı
Yemin ettim dönmemeye
Örttüm tüm eski hayatlarımı
Örtbas etmeye çalıştıkça hoyratlığımı
Söz veremedim uğrunda ölmemeye

Gün geçtikçe tıkanıyor oluklarım
Kimisine gözyaşı doluyor, kuruyor
Kimisi kirli hatıralarla dolup taşıyor
Açmaya çalışıyorum önünü hayatın
Gördükçe, yaşadıkça, hissettikçe
Durmuyor yüreğim, daha bir hızlı atıyor
İçimdeki iyilikleri tükettikçe

Çaresizliğiyle yanarken yetinmezliğimin
Kavrayamıyorum hangisi olduğunu gerçekliğin
Hesaplaşmaları bir kenara bırakıp kapandıkça içime
Keyfini çıkardıkça başkaları görünmezliğin
Kandırılmayı bir türlü sindiremiyorum içime

İstemiyorum görmek, duymak, hatta hissetmek
Ne kadar büyük bir erdem olsa da affetmek
Hatırladıkça içimi yakanları
Hissettikçe aşk ateşinin korunu, parlaklığını
Vazgeçemesem de anmaktan bende iz bıraktığını
Son çare olup çıkıyor karşıma terk etmek

Aytaç Özkütük
16.05.2009
13.20