Aydınlık

Yıldızlar yağıyor aklımdan kalbimin kuytularına
Gözlerini ayın ihtişamına benzetiyorum parlarken
Sokak lambaları gibi yol oluyorsun karanlıklarıma
Heyecanım oluyorsun ışıldayan şimşekler çakarken

Hayır, sevgilim hayır, geceme aydınlık değilsin sen
Ne gece var artık ne karanlıklar
Kurumuş gözyaşlarımla ıssız yollar bulmaya çalışırken
Güneş oluyorsun doğuyorsun sabahlarıma

Yeni doğan sabaha başlayıp ellerinle ısınırken
Diniyor olmayan karanlıklar gibi yalnızlıklar
Hayır sevgilim, sen aydınlatmıyorsun, aydınlatamazsın
Işığın ta kendisisin süzüle süzüle huzmelerini birleştiren

Aydınlığın ta kendisinin bir yandan karanlığı unuttururken
Hayır sevgilim, hayır, Güneş’i kendine rakip tutamazsın
O her gün umursamazca bakıyor yukarıdan herkese
Oysa ne içim ısınıyor ne yolum açık sen yanımda yokken

Karanlığımı alıp parlatan sevgilim,
İçim, her şeyim, canım, biricik eşim,
Allı pullu aydınlıklarda gözüm yok
Loş bile olsa yanımda ol sen benim

Aytaç Özkütük
16.04.2009
20.16