Şimdilerde

Solgun şehirlerim vardı önceleri
Aydınlatmak için uğraşır dururdum
Arkadaş bilirdim kendime renkleri
Her birinde başka bir yönümü bulurdum

Sevmek değil silmek vardı önceleri
Her aşkımda biten ümitleri görürdüm
Kim göndermiş diye merak edercesine çelenkleri
Her gün kolaya kaçıp bin defa ölürdüm

Özlerdim beni bırakıp gidenleri önceleri
Tanıdıklara hep onları sorardım
Çıkaramazdım aklımdan onlarla ilgili düşünceleri
Her çıkmazda kafamı olmaz hesaplara yorardım

Kendimle çatışırdım önceleri
Küçücük dünyamda ıssız adaları gezerdim
İçimi dondururdu karanlık sabah yelleri
Dönüşü olmayan yeni yollar çizerdim

Şimdilerde ne solgun şehirlerim ne de çatışmalarım var artık
Gücünü hissettikçe mutluluğun aslında ıssız olmayan adalarda
Görmeyi unuttukça hatıraları eski tozlu raflarda
Sevmeyi sevilmeyi yeniden ölümsüzce anımsadıkça
Şimdilerde ne ümitsizliğim ne de çıkmaz hesaplarım kaldı artık

Aytaç Özkütük
12.02.2009
12.50