Ne bir ses duyar oldu bu yürek ne de işitti meltemde dal hışırtılarını
Görmüyordu, çare yoktu açılan yaralara koynundayken yalnızlığın
Ümitlerini tazeledikçe, kandıkça sevdaya dindiremiyordu iç kıpırtılarını
Her aldanmanın sonunda öfkeli buharında yanıyordu saflığının
Ne parladı bu gözler uzun zamandır ne de gördü oynaşan kirpikleri
Görmüyordu, çare yoktu kırılan kalplere başucundayken üzgünlüğün
Aradıkça, kelimeleri düğümlendikçe, aklına geliveriyordu yitirdikleri
Her hayal kırıklığının sonunda acı tadını alıyordu küskünlüğün
Tek yürek olmuştu kalbim gözlerimle belki de son bir ümitle
Ne görmek ne işitmek istiyordu puslu yankısını ayrılığın
Aradıkça, özledikçe engel oluyordu kendine bu az vakitle
Yine aldanmıştı, kırılmıştı ama ifadesi bile yoktu dargınlığın
Aytaç Özkütük
23.12.2008
23.56
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder