Susuyorsun

Dostlarını bekliyorsun
Hiç tanımadığın şehrin
Kâh aydınlık kâh karanlık
Geniş mi geniş ve upuzun
Sokak köşelerinde

Susuyorsun
Aslında hiç tanımadığın insanların gülen gözlerinde
Hiç gelmeyecek dostlarını buluyorsun
Sonra ardına dönüp gidiyorsun
Hava çok soğuk
Ve sen yüreğinde burukluk
Ve yüzünde kocaman tebessümle
Yeni bir dünyaya doğuyorsun

Sevdalarını arıyorsun
Ve hatta seni bırakıp gidenlerin
İzlerini sürüyorsun hasretle
Her şeyi geride bıraktığın o şehirde
Ellerini çoktan unutmuş olsan bile

Susuyorsun
Aslında hiç tanımadığın insanların sıcak kalplerinde
Hiç yaşanmayacak sevdalarını buluyorsun
Sonra içine kapanıyorsun
Hava çok soğuk ve puslu
Ve sen hem genç hem yaslı
Ve dilinden düşmeyen ümitlerinle
Yeniden kendine geliyorsun

Susuyorsun
Çünkü haykırdığında dahi düşündüklerini
Sen dahi duymayacaksın yankılandığını
Kalabalıkta dopdolu yaşarken yalnızlığını

Susuyorsun
Çünkü döndürmeye çabalarken gidenleri
Hak ettiği gibi yaşayamayacaksın bu güzel yeri
Hatta gerçeği bir gün sen bile fark edeceksin
Ama fark etsen dahi
Hep senin olmayanları özleyeceksin
İşte o yüzden susuyorsun

Aytaç Özkütük
11.02.2017
16.31
Nahçıvan