Nakış nakış işlerdi ciğerime nefesini
Tüttürdükçe gözlerimde akıp giden zamanı
Üfleyip dururdum boğucu ayrılık hevesini
Upuzun gündüzlerin sıcağıyla uyuyakaldığımız terasta
Adım adım beklerdim uzaktan gelişini
Tepemden birbiri ardına geçen her uçakta
Pes etmeden hayal ederdim seni görmeyi
Aynı gökyüzüne bakıyorduk biz her ne kadar uzak olsak da
Anlatamıyorduk kimseye boğazımızda düğüm olan kelimeleri
Hani yıldızların altında ilk ve son kez öpüşmüştük ya arabada
Belki de o gün zaten yıkmıştık sonsuzluk hayallerimizi
En çok ellerini özlüyorum
Üşümeyeyim diye gizlice cebine sokardın ellerimi
Oysa şimdi soğuk ve yalnız yürüyorum sokaklarda
En çok da yüreğimden üşüyorum
En çok gözlerini özlüyorum
Onlar öğretti bana ümitsizken bile gülümsemeyi
Oysa şimdi acı ve sahte tebessümler kaldı yüzümde
En çok da derdimden gülüyorum
Yüreğimden kanatlanıp uçtun zannetme daha
Bir fikre sahip olsaydım geleceğimiz hakkında
Düğmelerimi ilikler, fermuarımı çeker otururdum
Oysa seni kaybedişimi seyrediyorum ilk defa
Oysa beni kaybedişini seyrediyorum ilk defa
En çok da nefesini özlüyorum
Aytaç Özkütük
13.11.2012
00.15
Ankara
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder